هنر قطاعی از جمله هنرهای در حال فراموشی در کشور است که با سابقه‌ای چهارصد ساله از دوران تیموری یکی از بدیع‌ترین میراث ذوق و زیبایی‌شناسی ایرانی محسوب می‌شود.
هنری که شاهکارهایی بی‌مانند از هنرمندان ایرانی را در تجلید و کتاب‌آرایی و حاشیه‌بندی و همه رشته‌های مرتبط با کاغذ و نقوش تزئینی متنوع به نمایش گذاشته است.
مهم‌ترین و جالب‌ترین ویژگی این هنر در جنبه آذینی وآرایشی و چشم‌نوازی آن است.
از این‌رو در متن برخی‌قرآن‌ها و دیوان‌ها،از آغاز تا انجام هنر کاغذگری به انجام‌رسیده است که نمونه‌ای از حد اعلای حوصله و پرکاری ودقت و ظرافت است.
در این رشته هنرمندان بزرگی پدید آمده بودند که نمونه‌کارهای آنان در دست است و از دیده دقت، ظرافت،منبت‌کاری و زیبایی شگفت‌انگیز است و پیداست که‌این‌گونه جلدسازی، نخستین بار در تبریز و بغداد در دربارجلایریان پدید آمده، سپس در دیگر شهرهای ایران رواج‌یافته است.
ابزارهای کاغذبری بسیار ساده و انگشت‌شمار هستند ازجمله کاغذ، ساده یا رنگین، مقراض یا قیچی، کارد کوچک‌و یا کارد و گزن‌های ویژه پوست‌بری "شفره"، قلم‌های‌فلزی گوناگون، پیش تخته و مقوا.
